„Super Happy Forever”: W Japonii miłość na odwrót

OPINIA ŚWIATA – NIE DO PRZEGAPIENIA

Oceaniczne uczucie przewodzi Super Happy Forever , czwartemu filmowi fabularnemu japońskiego reżysera Kohei Igarashiego, urodzonego w 1983 roku, który odkrył go z Takarą. The Night I Swam (2017, współreżyserowany z Damienem Manivelem). Morze stanowi ramy historii, która rozgrywa się w małym uzdrowisku na japońskim wybrzeżu (Atami, na południe od Tokio): to morze powraca w pierwszych i ostatnich ujęciach, graniczy z akcją, mruczy w szczelinach, jest także tym, które jest wspomniane w refrenie, który jest nucony od czasu do czasu – Beyond the Sea , międzynarodowej wersji La Mer Charlesa Treneta. Więcej niż proste tło, ocean oferuje się jako obraz samego czasu, w jego spokojnej mocy pochłaniania. Obraz zapomnienia dla filmu wykopanego z dziur i nieobecności, wypracowanego przez zawiłości pamięci termita, nawiedzanego mitem wiecznego powrotu.

Dwóch tokijskich przyjaciół, Sano i Miyata (Hiroki Sano i Yoshinori Miyata w rolach inspirowanych ich własnym życiem), błąka się niczym zagubione dusze po tym nadmorskim kurorcie, między korytarzami wyblakłego, eleganckiego hotelu a opustoszałymi ulicami miasta. Pierwszy, wychudzony, ciągnie tam rozpacz po stracie żony, Nagi, która niedawno zmarła we śnie. Gonił za jej wspomnieniem i urojeniowo gonił za czerwoną czapeczką, którą rzekomo tam zgubiła. Drugi, który przybył, by mu pomóc, ględził o seminarium o cudach, w którym uczestniczy, a które ma wszelkie cechy kultu („Super Happy Forever”, którzy rozpoznają się po obrączkach). Pomiędzy bezdenną ciemnością jednego a błogim optymizmem drugiego, wisi w powietrzu niezgoda.

Pozostało Ci 66,19% artykułu do przeczytania. Reszta jest zarezerwowana dla subskrybentów.